Hi! Ik ben een Peter Pan story begonnen op Quizlet. Enneh, ik dacht, ik zet het er hier ook op! Well, ik ben net begonnen, dus verwacht nog niet teveel. Ik heb alleen de proloog nog. Maar ik zet het er zo op! So, let me know what you tink(erbell)!

Warning: Dit is géén feel-good story! Ab-so-luut niet! Ik gebruik dit een beetje om mn gevoel van me af te schrijven. Dat zegt genoeg, denk ik.

Looks nice.
En is het engels? Want ik houd van engels! C:

Nope, alleen het begin XD. Zo goed is mijn engels namelijk niet.

1 januari 2015, een nieuw jaar, een nieuwe start, nieuwe 'goede' voornemens. En natuurlijk heeft de school waar ík op zit, als enige in het hele land besloten om ons vandaag geen vrij te geven. Belachelijk, maar ik zit nu dus wel op mijn fiets, op weg naar school. De ijzige wind snijd dwars door mijn muts en sjaal heen, maar ik fiets verder. Er is vanochtend code oranje afgegeven. Maar, aangezien ik in het weeshuis woon - schandaal, lang verhaal - ben ik gewoon op de fiets gestuurd. Ze zeiden dat ik blij moest zijn dat ik een fiets heb. En na school komt een koppel kijken of ze me willen adopteren. Wat ze toch niet willen. Zo gaat het altijd. Ik woon al mijn hele leven in het weeshuis. In het begin was ik ervan overtuigt dat ik wel ouders had. Dat er een goede, verklaarbare reden moest zijn dat ik niet bij ze woonde. Nu hoop ik dat alleen nog maar. Hoe ik die hoop verloren heb? Nou - nee, ik kan beter zeggen hoe ik die hoop eerst heb vast gehouden. Het antwoord daarop is namelijk simpel: Peter Pan. De vliegende jongen. Hij gaf me hoop dat alles kon. Hij was mijn geloof. Maar de kinderen in het weeshuis - en dan met name de oudere - merkte dat ik steeds opnieuw de peter pan films keek. En dat vonden ze raar. Ik was raar. Ze vroegen waarom ik die films zo vaak keek, en ik antwoordde dat ik er hoop uit haalde. Dat Peter Pan mijn geloof was. Het is daarna nooit meer hetzelfde geweest. Ik wordt in elkaar geslagen, als ik ook maar íéts zeg. Ik ben nu het buitenbeentje. Ik ben onzichtbaar, behalve als iemand zijn agressie kwijt moet. Wat nog al vaak gebeurd. Maar, dat is niet alles. Het ergste - hetgene wat het meest pijn doet - is het mentale vlak. Ze stampen me totaal de grond in. Zeggen dat ik lelijk ben, dik, niets kan, niet goed genoeg ben voor deze wereld. Dat, zelfs als Peter Pan bestond, hij me zou verachten. En nu ze doorhebben dat ze me daarmee kunnen raken, blijven ze daar natuurlijk mee doorgaan. Ik kom aan bij school en zet mijn fiets in het rek op slot, stop mijn sleutel in mijn zak en loop dan het gebouw in. Ik ontspan zodra mijn lijf wat opwarmt en loop door naar mijn kluisje. Ik prop mijn jas erin, draai hem weer op slot en loop alvast naar het lokaal. Wat me compleet ontgaat - en wat ik vroeger absoluut wél gezien zou hebben - is het kleine, gele lichtje wat me aan de andere kant van het raam buiten volgt. Me in de gaten houd. Maar ik zie het niet. Er zijn al een paar mensen in het lokaal, en ik claim een plekje in de achterste hoek. Ik zet mijn tas neer, zet mijn koptelefoon op en zet de muziek aan. Niemand die me kan storen. Na een minuut of tien komen de rest van de klas en de leraar binnen, en begint de les. Ik doe mijn schetsboek open en doe alsof ik aantekeningen maak en daadwerkelijk oplet. Maar dat doe ik niet, ik hoor niet eens wat de leraar te zeggen heeft. Ik weet eigenlijk niet eens welke les dit is. Ik zit te tekenen. Peter Pan. Nog steeds. Nog steeds hoop ik dat hij wél bestaat.
"Nog steeds dat kinderlijke naïeve gedoe?" mijn koptelefoon wordt van mijn hoofd getrokken en de tekening wordt uit het schetsboek gescheurd. Ik kijk verward op, in de ogen van Flynn. Verdomme. Hij staat naast me, en torent dus boven me uit, sarcastisch op me neerkijkend. Ik krimp ervan in elkaar. Hij vervrommeld de tekening tot een prop en werpt het in de vuilnisbak. "Geloof je er echt nog steeds in? Dat je het wáárd kan zijn?" Flynn lacht gemeen. "Dat is echt belachelijk. Jij bent niet goed genoeg. Voor wat dan ook. Jij - jij bent waardeloos!" Hij geeft me een klap tegen mijn schouder en loopt dan de klas uit, achter de rest van de klas aan die al weg is. Niemand neemt de moeite om me te verdedigen. Natuurlijk niet. Ik ben waardeloos.
Met een zucht en met tranen in mijn ogen pak ik mijn tas, stop mijn spullen erin en loop ook de klas uit. Ik wacht tot het schoolplein al redelijk verlaten is, pak dan mijn fiets, stap op en ga weer naar het weeshuis. Ik dump de fiets in de schuur, ga naar binnen en wordt meteen meegenomen door Mevrouw. Iedereen hier moet haar 'Mevrouw' noemen. Hoe ze echt heet weet niemand. "Sunset? De mensen zijn er." ze neemt me mee haar kantoor in, waar twee mensen zitten. En man en een vrouw, ze kijken me vriendelijk, maar ook medelijdend aan. Vast omdat ik zo lelijk ben. Mentaal schud ik mijn hoofd. Positief blijven, kop op. Het is nieuwjaarsdag! "Dus, Sunset. Dit zijn meneer en mevrouw Gypse. Meneer, mevrouw, dit is Sunset." De mensen kijken me nog een keer aan, waardoor ik mezelf rood voel worden en wat ongemakkelijk mijn blik op de muur achter hen richt. Het koppel gaat met elkaar in gesprek en schud dan hun hoofd. "Nee, nee sorry." Mevrouw stuurt me terug naar mijn kamer, wat ik mokkend doe. Tranen staan in mijn ogen. Ik heb niet eens de reden gehoord. Wáárom willen ze me niet? Ik ga in mijn kamer op mijn bed liggen en voel de tranen dan lopen. Snikkend rol ik mezelf op, tot ik zacht getrek aan mijn haar voel. Geschrokken schiet ik omhoog en kijk met grote ogen naar het gele lichtje dat voor me zweeft. Dit kan niet.

Flynn is zo'n leuke naam ;-;

Zou het Tink lukken? Zou het haar lukken het meisje zo hoopvol te maken dat ze het Pixiedust wilde, het van Tink aan zou nemen, en het vervolgens niet terug te kunnen betalen? Ik hoop het. Ik wil het meisje hier hebben. Ze is zo kwetsbaar, en dus een makkelijk doelwit. En alle meisjes hier zijn weg - oke, misschien ben ik daar schuldig aan. Maar ik heb ook behoeftes. En het is niet dat ik ze opeet ofzo. Ik... Gebruik ze alleen. Misbruik ze. Ik grinnik zachtjes, terwijl ik in de bol blijf kijken, waardoor ik Tink's werk zie. Het meisje wat huilend op haar bed licht opgekruld, duwt zich geschrokken omhoog. Ze kijkt Tink met grote ogen aan, die zich met een tikje van haar toverstok groot maakt. Snel duwt ze haar hand op de mond van het meisje, wat zo te zien wilt gaan gillen. Het meisje trekt voorzichtig haar hand weg. "Jij... Jij bent Tinkerbell?" De blonde fee knikt met een grote grijns. "Dat klopt! En jij ziet er niet al te vrolijk uit, niet?" Het meisje kijkt naar beneden. Tink legt haar hand onder de kin van het meisje en duwt haar hoofd zo omhoog. Ik grijns. Kom op Tink. "Kom, naar het balkon, vertel me dan wat er aan de hand is. Ik kan helpen!" het meisje volgt Tinkerbell naar het balkon. Tink heeft met haar stok het hek er omheen weghaalt. Het meisje heeft het niet door, ze kijkt alleen maar naar Tink. Ze vliegt nu in de lucht, op dezelfde hoogte als het meisje, wat haar volgt. Tot ze valt omdat ze van het balkon af valt. Ze gilt in haar val, en Tink duikt achter haar aan, giet een grote hoeveelheid Pixiedust over haar heen, zodat ze niet dood gaat. Het meisje land veilig op de grond, met Tink naast haar. "Oh nee," klaagt ze. "De feeën worden boos op me! Dat was mijn laatste Pixiedust!" Schuldig kijkt het meisje haar aan. "Het spijt me! Kan ik... Iets doen?" Tink schud haar hoofd. Dit, dit is mijn teken. Ik vlieg omhoog, naar de echte wereld. Ik schiet de ster door en vlieg door naar het weeshuis. Ik verstop me op het dak en luister het gesprek verder. "Nee, ik.. Moet maar terug gaan..." zegt Tink, en ze vliegt weg. "Nee wacht! Er moet toch iets zijn wat ik kan doen?!" roept het meisje haar na. Dat is het moment dat ik het dak af vlieg, naast haar land en mijn hand op haar schouder leg. Geschrokken kijkt ze me aan. "Ik weet wel iets waardoor je je schuld kan innen." zeg ik met een grijns. Ze kijkt me wat angstig aan. Ik breng mijn hoofd naast haar oor. "Ga mee naar Neverland. Daar kan je je schuld innen." fluister ik, terwijl ik mijn hand van haar schouder naar beneden laat glijden, over haar zij, naar haar heupen, waarna ik haar tegen me aan druk. Een schok gaat door haar lichaam. "Je hebt geen keus, dat weet je." bijt ik haar toe. Tranen branden achter haar ogen, ik zie het. Maar ze knikt. Ik grijns, pak haar hand en vlieg omhoog, haar meetrekkend.

"Felix! Hou haar in de gaten!" roep ik naar een van mijn Lost Boys. Felix is toch wel het hoofd van de groep. Mijn Beta, als je het zo wilt zien. Felix kijkt naar het meisje, duwt haar het boomhuis in en verdwijnt uit mijn zicht. "FOX!" roep ik. De roodharige jongen loopt naar me toe. "Nog nieuws?" Hij schud mijn hoofd. "Helemaal niets?" Hij houd iets achter. Fox' hoofd wordt rood en hij kijkt naar de grond. "Fox..." zeg ik dreigend. "Wat is er aan de hand?" De jongen kijkt me bang aan. "De jongen... Hij is ontsnapt." "Vind hem, breng hem terug. NU!" De jongen maakt zich uit de voeten en rent als een gek weg, een paar andere jongens meenemend. Verdomme, die jongen. Max. Als hij al bij de indianen is, ben ik hem kwijt. Dan kan hij informatie geven over wát ik doe. En dat is niet de bedoeling. Hallo, ik ben Peter Pan. Ieder kind uit de echte wereld ziet me als een held. Er mag hier niet bekend worden dat ik dat niet ben. Want dat is het masker wat ik ophoud voor dit eiland. Iedereen geloofd dat. Sukkels.