De ochtend begon grauw en grijs toen voorzichtig  poot voor poot een bruine vos te voorschijn kwam. Nouja echt bruin was ze niet, maar haar rode vacht was echt donkerder dan haar mede pack genoten. Haar heldere groene ogen staarde de grijze ochtend in. Ze was altijd vrolijk en als ze een dipje had dan joeg ze gewoon wat extra voor het pack. Ze hoorde iedereen nog slapen en dat liet ze maar liever even zo. De meest hadden tot diep na jaag tijd hun best gedaan. Zij zelf ook wel, maar Rain deed het graag. Voorzichtig stapte ze langs de andere hunters tot ze bij de uitgang kwam en snoof de lucht even diep in. Het zou vast een mooie dag gaan worden! Met lichte tred liep Rain naar de ingang en verdween tussen het kaler en kaler wordende struik gewas. Haar oren tot op hun uiterste gespitst. De grond was redelijk vochtig en had vroege diertjes hun pad bemoeilijkt en diepere sporen achter gelaten. Haar blik speurde naar een geschikte slachtoffer en zag vanuit haar ooghoek iets bewegen. Heel loom en lomp. Rain richten haar blik naar een modder vet konijn. Deze had zich vast verborgen gehouden in zijn hol en hadden de roofdieren zijn of haar partner te pakken gekregen? Rain slapte sluipend achter het voort slepende gedaante achterna. Het leek haar niet te horen en net toen ze bovenop het niets vermoedende dier wilde springen, sprong ze een gat in de lucht van schrik. Het dikke konijn stoten een afgrijzelijke kreet uit. Rain haar hart bonkte in haar keel. Alle mogelijke prooi zou zich nu vast en zeker hier diep in hun holen verbergen! Haar keuze was snel gemaakt en Rain sprong bovenop het vette konijn en beet hem in zijn hals. Rain moest harder bijten dan anders om bij de nekwerfels te komen en te breken. Maar het afschuiwelijke gegil van deze buit stopte ineens en het werd weer stil. Rain wist niet zeker of ze deze prooi wel mee moest nemen. Hij rook vreemd, naar ziekte... Snel trippelde Rain naar het water dat uit de bergen viel in een mooi meer om haar bek te spoelen. Maar door slikten durfte ze niet en liet het water aan land weer uit haar bekje lopen. Daarna liep ze terug naar het konijn. Het zag er goed vet uit, maar als het een ziekte bij zich had dan konden andere vossen ook ziek worden. Nee!  Rain schudden haar kop en wilde het risico niet lopen er verandwoordenlijk voor te zijn! Zachte poot stappen trokken haar aandacht en het bruine vosje keek om.